امر را رها کنید تا زمانش فرا رسد

(دعوا الأمر حتى يأتي وقته) ..

امر را رها کنید تا زمانش فرا رسد

أختم هذه المحطة مع العبد الصالح ^{(علیه السلام)} بنصيحة له، كانت قد جاءت بعد أن سألته عن روايتين، وهما وإن كانتا لم يحن وقتهما زمن السؤال إلا أني أذكر ذلك لأجل ما جاء في كلامه روحي فداه. 

این ایستگاه را با اندرزی از عبد صالح ^{(علیه السلام)} که ایشان در پاسخ به سؤال من از دو روایت بیان فرمودند، به پایان می‌برم. اگر چه زمان سؤال از آن دو روایت هنوز فرا نرسیده است ولی من این مطلب را به دلیل آن که در کلام ایشان (که جانم فدیش باد) آمده، متذکر می‌شوم.

سألته فقلت: هناك روايتان؛ الأولى: عن محمد بن مسلم، قال سألت أبا جعفر ^{(علیه السلام)} .. ﴿والنهار إذا تجلى﴾، قال ^{(علیه السلام)}: (النهار هو القائم منا أهل البيت ^{(علیهم السلام)}، إذا قام غلب دولة الباطل، والقرآن ضرب فيه الأمثال للناس، وخاطب نبيه ^{(صلی الله علیه وآله وسلّم)} به ونحن فليس يعلمه غيرنا)⁽⁾. 

از ایشان سؤال کردم: دو روایت وجود دارد؛ روایت اول: محمد بن مسلم می‌گوید از ابو جعفر امام باقر ^{(علیه السلام)} درباره‌ی «(قسم به روز هنگامی که آشکار شود)»  پرسیدم. حضرت فرمود: روز، همان قائم از ما خاندان ^{(علیهم السلام)} می‌باشد، هنگامی که قیام کند بر دولت باطل غلبه می‌کند. قرآن در این خصوص مثال‌هایی برای مردم زده و خداوند، پیامبر ^{(صلی الله علیه وآله وسلّم)} و ما را به آن خطاب نموده است، که هیچ کس غیر از ما آن را نمی‌داند.

والأخرى: عن أبي عبد الله ^{(علیه السلام)}، قال: (قوله تعالى: ﴿والفجر﴾ هو القائم و(الليالي العشر) الأئمة ^{(علیهم السلام)} من الحسن إلى الحسن، و﴿الشفع﴾ أمير المؤمنين وفاطمة عليهما السلام و﴿الوتر﴾ هو الله وحده لا شريك له، ﴿والليل إذا يسر﴾ هي دولة حبتر، فهي تسري إلى قيام القائم ^{(علیه السلام)}) ⁽⁾.  

و روایت دیگر: ابو عبدالله امام جعفر صادق ^{(علیه السلام)} فرمود: در سخن خدای متعال، مراد از «فجر» قائم است، و «لیالی عشر» امامان از حسن مجتبی ^{(علیه السلام)} با حسن عسکری ^{(علیه السلام)} می‌باشند، «شفع» امیر المؤمنین و فاطمه ^{(علیهما السلام)} ، «وتر» خدای یگانه و بی‌شریک است، منظور از «و الليل اذا يسر» دولت حبتر است که تا قیام قائم ^{(علیه السلام)} ادامه می‌یابد.

هل الأولى في المهدي الأول ^{(علیه السلام)}، والثانية في الإمام المهدي ^{(علیه السلام)} ؟ 

آیا روایت اول در حق مهدی اول ^{(علیه السلام)} و روایت دوم مربوط به امام مهدی ^{(علیه السلام)} است؟

فأجابني ^{(علیه السلام)}: (دع هذه يرحمك الله، أنتم تقسّمون الآن فدعوا الأمر حتى يأتي وقته، اقترب الطوفان ولم يبقَ الكثير، أنت إذا كنت تريد شيئاً فلديك الروايات، وأيضاً لديك المتشابهات).

ایشان ^{(علیه السلام)} در پاسخ فرمود: «این مطلب را رها کن ‌‌ـ‌‌خداوند تو را رحمت کند‌‌ـ‌‌ شما الآن بخش‌بندی می‌کنید؛ این امر را رها کنید تا زمانش فرا رسد. طوفان نزدیک شده و چیز زیادی نمانده است. اگر به دنبال چیزی هستی، روایات و متشابهات پیش روی شما است».

فقلت: اقترب الطوفان ولا ضمان أن لا نهلك معهم والعياذ بالله، فسلام لك ممن أحبك بروحه وقصّر في جنب الله كثيراً. 

گفتم: طوفان نزدیک شده و هیچ تضمینی نیست که ما همراه آنها هلاک نشویم ‌‌ـ‌‌پناه بر خدا‌‌ـ‌‌؛ سلام بر شما از جانب کسی که شما را با دل و جان دوست می‌دارد و در کنار خدا بسی کوتاهی نموده است.

فقال ^{(علیه السلام)}: (أسأل الله أن ينجيكم. للأسف أنهم يتبعون هؤلاء الفقهاء الضالين وسيوردونهم نار جهنم، فهم لأجل هؤلاء الفقهاء ولأجل الدنيا التي ستحترق عليهم يسبوني ويحاربوني ويخسرون الدنيا والآخرة. 

ایشان ^{(علیه السلام)} فرمود: «از خداوند تقاضا دارم که شما را نجات دهد. متأسفانه آنها از فقهای گمراهی که سرانجام آنها را به آتش جهنم وارد می‌سازند، پیروی می‌کنند. آنها به خاطر این فقها و به خاطر دنیایی که بر سرشان آتشین خواهد شد، مرا ناسزا می‌گویند و با من می‌جنگند و در دنیا و آخرت زیان می‌بینند.

لو كانت نجاتهم وهدايتهم بإراقة دمي لما تأخرت اليوم قبل غد، والله إني حزين ومتألم لأجل عامة الناس المخدوعين، فأنا أرى أنّ الهلاك قد أظلهم وهم يحسبون أنهم باقون في هذه الدنيا وهي باقية لهم).

اگر نجات و هدایت‌شان در ریخته شدن خون من بود، حتی یک روز هم تاخیر نمی‌کردم. به خدا سوگند من به حال این عامّه‌ی مردم که فریب خورده‌اند، اندوهگین و درمندم. می‌بینم که هلاکت و نیستی بر آنها سایه افکنده و آنها گمان می‌کنند که در این دنیا تا ابد باقی خواهند ماند و دنیا نیز برای آنها پاینده است».